Heroes
Inne wydania: | Lista utworów:
Czas trwania: 37:00 Data wydania: 16.05.2014 Nagrane w: The Abyss Studio Producent: Peter Tägtgren Mastering: Jonas Kjellgren Wytwórnia: Nuclear Blast Projekt okładki: Péter Sallai |
| Informacje
Opis płyty:
Szczegóły: Sabaton opowiedział o każdym utworze po kolei:
1. Night Witches Pierwszy utwór albumu przedstawia słuchaczom, sformowany na przełomie 1941 i 1942 roku, 588 Pułk Nocnych Bombowców należący do sił powietrznych ZSRR w którym służyły wyłącznie kobiety. Pułk operował na samolotach Polikarpow Po-2 – czyli słynnych Kukuruźnikach – małych, drewniano-płóciennych dwupłatowcach przeznaczonych początkowo do szkolenia pilotów. Pilotki atakowały głównie zaplecza armii Niemieckiej w postaci kuchni, łaźni czy baraków. Po starcie z lotniska kobiety wzbijały się na maksymalny pułap samolotów a następnie zmniejszały obroty silników do minimum by następnie w zupełnej ciszy niemalże poszybować nad wrogie terytorium i zrzucić bomby na niczego nie spodziewającego się przeciwnika. Naloty były przeprowadzane wyłącznie w nocy co jeszcze bardziej potęgowało panikę wśród Niemców, którzy dowiedziawszy się z kim mają do czynienia ochrzcili Rosjanki mianem Nocnych Wiedźm. 2. No Bullets Fly Niezwykła historia wydarzyła się 20 grudnia 1943 roku nad terytorium Trzeciej Rzeszy. Tego dnia amerykańska grupa bombowców B-17 miała za cel zbombardowanie zakładów zbrojeniowych w Bremie. W czasie ostrzału bombowiec pilotowany przez 21-letniego Charliego Browna został poważnie uszkodzony, przez co pilot był zmuszony odłączyć się od formacji po zrzuceniu bomb i wracać do Anglii na własną rękę. Uszkodzenia spowodowane ostrzałem z ziemi były bardzo duże. Samotny, dymiący bombowiec przykuł uwagę niemieckich myśliwców którzy atakowali samolot przez kolejne dziesięć minut. Atak dokonał dzieła zniszczenia, oba silniki na lewym skrzydle przestały działać, poszycie zostało podziurawione, strzelec ogonowy zginął a część załogi – łącznie z pilotem – była ranna. Brown stracił przytomność, którą odzyskał na wysokości 300 metrów i w ostatniej chwili wyrównał lot. Nawigator, mimo zniszczonych przyrządów ustalił kierunek lotu ku północy. Kiedy bombowiec przelatywał nad niemieckim lotniskiem porucznik Franz Stigler, którego samolot właśnie kończono tankować i dozbrajać, wzbił się w powietrze wietrząc kolejne zestrzelenie tego dnia, które dałoby mu Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża. Kiedy podleciał do bombowca i zobaczył jego uszkodzenia oraz przerażoną załogę i już miał nacisnąć spust przypomniały mu się słowa jego dowódcy z Afryki: „Pamiętajcie, że jesteście rycerzami przestworzy. Jeśli dowiem się, że któryś z was otworzył ogień do człowieka na spadochronie, wówczas osobiście go zastrzelę”. Stigler uznał postrzelany bombowiec właśnie za takiego spadochroniarza. Zbliżył się do kabiny B-17 i dał znak Brownowi aby ten wylądował lądował awaryjnie na terenie Niemiec. Ale Amerykanin tylko kręcił głową nie wiedząc do końca o co chodzi wrogiemu pilotowi. Stigler wiedząc, że bombowiec zbliża się do pozycji artylerii przeciwlotniczej stanowiących część Wału Atlantyckiego zbliżył się do samolotu mając nadzieję, że artylerzyści z obsługi naziemnej nie otworzą ognia widząc Messerschmitta. Wszyscy, którzy służyli w Luftwaffe wiedzieli, że siły lotnicze III Rzeszy posiadają jedną zestrzeloną i wyremontowaną B-17-stkę przeznaczoną do szkolenia pilotów w atakowaniu takich celów. Po dotarciu nad Morze Północne Stigler pokazywał, aby Brown leciał do oddalonej o około 30 minut lotu Szwecji, jednak Amerykanin wciąż odmawiał skręcając na zachód. Niemiec wiedząc, że nic już więcej nie zrobi zasalutował i zawrócił ku Niemcom odprowadzony zdumionym wzrokiem załogi bombowca. Uszkodzony B-17 dotarł do Wielkiej Brytanii i cudem wylądował na jednym z lotnisk. Obaj piloci spotkali się w 1990 roku i zostali przyjaciółmi do swych śmierci. 3. Smoking Snakes Utwór przedstawia historię trzech żołnierzy z Brazylijskich Sił Ekspedycyjnych które zostały wysłane do Włoch w 1944 roku. W tym czasie Brazylia prowadziła politykę izolacjonizmu, co nie przeszkadzało rządowi prowadzić niemal do 1942 roku handlu z III Rzeszą, który odbywał się dzięki załogom U-Bootów pływającym do Ameryki Południowej. Dwa lata zajęło Brazylijczykom sformowanie sił ekspedycyjnych liczących 25 tysięcy żołnierzy zarówno z armii jak i marynarki oraz lotnictwa. Zostali oni przeszkoleni i wyposażeni przez Stany Zjednoczone. Mimo pełnej gotowości sił ekspedycyjnych dyktatorski rząd Brazylii nie wyrażał zbyt dużej chęci do wysłani swych żołnierzy do walki. Popularne stało się powiedzenie, że „Prędzej węże zaczną palić fajkę niż BSE pójdzie na front i zacznie walczyć”. Kiedy ostatecznie Brazylijczycy weszli do walki i – co ważniejsze – zaczęli odnosić sukcesy zaczęli nazywać się „Palącymi wężami” oraz nosić dywizyjną naszywkę przedstawiającą węża palącego fajkę. 14 kwietnia 1945 roku trzech Brazylijczyków zostało wysłanych na patrol w okolice miasta Montese znajdującego się w Dolinie Padańskiej w północnej części Włoch. Zostali tam zaatakowani przez znacznie liczniejszy oddział niemiecki który zaoferował im możliwość poddania się. W odpowiedzi Brazylijczycy rozpoczęli ostrzał, a gdy skończyła im się amunicja założyli bagnety na karabiny i ruszyli do szturmy ginąc pod ogniem nieprzyjaciela. W uznaniu ich odwagi Niemcy pochowali ich, a nad grobami umieścili krzyż z napisem „trzech brazylijskich bohaterów”. 4. Inmate 4859 Kolejny kawałek poświęcony został naszemu rodakowi Witoldowi Pileckiemu, który dobrowolnie wszedł w kocioł zorganizowany przez Niemców na Warszawskim Żoliborzu by dostać się do Auschwitz. Na miejscu dostał numer 4859 oraz utworzył Związek Organizacji Wojskowej którego ostatecznym celem było zorganizowanie zbrojnego buntu w obozie. Wiosną 1943 roku, po trzech latach pobytu Pileckiego w Auschwitz, Gestapo rozpoczęło aresztowania członków ZOW. Pilecki zdecydował się na ucieczkę nocą z 26 na 27 kwietnia po której napisał dwa raporty, znane dziś jako „Raporty Witolda” (trzeci powstał w 1945 roku, już po wojnie). Pilecki przedstawił swój plan ataku na obóz, który jednak nie zyskał aprobaty dowództwa ze względu na niewystarczające siły polskiego podziemia. Pilecki brał udział w Powstaniu Warszawskim jako zwykły strzelec, a w późniejszym okresie dowodził oddziałem ze zgrupowania „Chrobry II”. Po zakończeniu Powstania trafił do obozu w Murnau, a po wojnie dołączył do 2 Korpusu Polskiego. W grudniu 1945 roku Pilecki wrócił do kraju aby realizować zadania organizacji NIE mającej na celu kontynuowanie walki o niepodległość po wkroczeniu Armii Czerwonej. Został aresztowany w maju 1947 roku i torturowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Podczas ostatniego widzenia ze swoją żoną wyznał jej, że w porównaniu z tym co teraz przeżywa „Oświęcim to była igraszka”. 15 marca 1945 roku Witold Pilecki został skazany na karę śmierci którą wykonano 25 maja w więzieniu mokotowskim na Rakowieckiej przez strzał w tył głowy. 5. To Hell And Back Amerykanin Audie Murphy - chłopak z Teksasu który dzięki sfałszowaniu aktu urodzenia zapisał się do wojska w wieku 17 lat. W 1943 został wysłany do Casablanki, gdzie wcielono go do 15 Pułku Piechoty należącego do 3 Dywizji Piechoty. Murphy walczył w walkach Kampanii Włoskiej od lądowania na Sycylii aż do desantu pod Anzio. W sierpniu 1944 roku dywizja Murphy'ego brała udział w inwazji na południową Francję. Zaraz po wylądowaniu na południowo francuskiej plaży jego pluton został zaatakowany, podczas przechodzenia przez winiarnię, przez Niemców którzy zajęli pobliski budynek. Wtedy Murphy dopadł do oddziałowego karabinu maszynowego którego obsada została ranna i odpowiedział ogniem zabijając dwóch i raniąc jednego z przeciwników. Z oddalonego o niecałe 100 metrów budynku wyszło dwóch Niemców którzy wyglądali, jakby mieli się poddać. Jednak kiedy wyszedł do nich jeden z Amerykanów został zastrzelony. Audie ruszył sam pod ogniem nieprzyjaciela, dopadł do budynku, zabił dwóch, ranił sześciu a jedenastu nieprzyjaciół wziął do niewoli. Za ten czyn został odznaczony Krzyżem za Wybitną Służbę. 26 Stycznia 1945 roku 3 Dywizja została przesunięta w rejon Holtzwihr, miasta we wschodniej Francji gdzie Dywizja spotkała się z silnym kontratakiem Niemieckim. Amerykanie ponieśli wysokie straty, a Murphy został mianowany dowódcą kompanii B. Kiedy w czasie trwania walk w okolicach miasta jeden z niszczycieli czołgów, M10 Wolverine został zniszczony Murphy rozkazał swoim ludziom wycofanie się do lasu, przez co został sam na swoim stanowisku kierując ostrzałem artyleryjskim przez telefon polowy. Kiedy Niemcy byli coraz bliżej Audie wskoczył na pancerz Wolverine’a i zaczął do nich strzelać z zamontowanego karabinu maszynowego kalibru 12.7 mm zabijając około 50 nieprzyjaciół. Za ten wyczyn zostało mu przyznane najwyższe odznaczenie w Amerykańskiej armii – Medal Honoru. 6. The Ballad Of Bull Utwór ten opowiada historię Leslie „Bulla” Allena, kaprala Australijskiej armii. Allen zapisał się do armii 19 kwietnia 1940 roku aby we wrześniu zostać wysłanym na Bliski Wschód gdzie został wcielony do kompanii D 2/5 Batalionu 17 Brygady Piechoty jako noszowy. Mierzący 180cm, postawny i obdarzony dużym poczuciem humoru Australijczyk szybko zyskał sympatię kolegów. Swój przydomek, „Byk”, zyskał podczas grania w piłkę nożną na „australijskich zasadach”. Allen brał udział w kampanii Libijskiej oraz Syryjskiej, aż do 1942 kiedy to jego batalion został wycofany na Cejlon a następnie do Australii. W styczniu 1943 Australijczycy zostali wysłani na Nową Gwineę, gdzie połączyli się z siłami Amerykańskimi. 30 lipca, kiedy Amerykańska piechota nacierała na wzgórze Tambu zajęte przez Japończyków Allen sam, bez niczyjej pomocy i wśród nieprzyjacielskiego ognia zniósł ze wzgórza dwunastu rannych Amerykanów za co został później odznaczony Srebrną Gwiazdą. Mimo, że Leslie nigdy nie okazywał strachu na polu walki po powrocie do Australii okazało się, że cierpi na zaburzenia lękowe. Został zwolniony ze służby w październiku 1944 roku po uprzedniej degradacji za uderzenie oficera. 7. Resist And Bite Historia żołnierzy z belgijskiego batalionu Chasseurs Ardennais (którego z resztą motto brzmi „Résiste et Mords!”) którzy bronili belgijskiej granicy 10 maja 1940 roku. W wyniku zerwanej łączności oddział nie otrzymał rozkazu o wycofaniu, więc trwali na swych pozycjach broniąc granicy za wszelką cenę. Walczyli na szerokim odcinku frontu tak zaciekle, że Niemcy myśleli, że mają naprzeciwko siebie znacznie większą siłę niż jedynie 40 ludzi i jedno działo przeciwpancerne, które zniszczyło 5 niemieckich czołgów. 8. Soldier Of 3 Armies Fiński żołnierz Laurie Allan Törni - najbardziej kontrowersyjna postać armii fińskiej z okresu II Wojny Światowej. W czasie trwania Wojny Zimowej Törni brał udział w wielu potyczkach z Armią Czerwoną oraz często wychodził w pole jako dowódca patrolu podczas którego on i jego ludzie dokonywali wielu zniszczeń na tyłach wroga oraz zbierali cenne materiały wywiadowcze. Pod koniec wojny Lauri został wysłany do szkoły oficerskiej którą zakończył w stopniu podporucznika. Po zakończeniu Wojny Zimowej dołączył razem z wieloma innymi Finami do Ochotniczego Fińskiego Batalionu Waffen SS i został wysłany do Wiednia na odbycie szkolenia które skończył również w stopniu podporucznika. Po powrocie do Finlandii brał udział w Wojnie Kontynuacyjnej dokonując wraz ze swoim oddziałem wielu rajdów na tereny Sowieckie. 23 marca 1942 roku został ranny. Do służby wrócił w 1943 roku i został dowódcą oddziału typu „partyzanckiego” składającego się z kompanii piechoty, znanego później jako „Oddział Törni”. Od wiosny ów oddział dokonywał licznych wypadów na tereny Rosyjskie powodując ogromne straty Armii Czerwonej. Renoma oddziału i jego dowódcy szybko obiegła zarówno Finów (o dokonaniach oddziału był informowany sam marszałek Mannerheim) jak i Sowietów, a żołnierze Törniego opracowali wyróżniające ich naszywki. Z kolei dowództwo radzieckie wyznaczyło nagrodę za głowę Lauriego w wysokości 3 mln marek fińskich (około 600 tysięcy ówczesnych dolarów). Po podpisaniu radziecko-fińskiego rozejmu Törni, za namową przyjaciela, rozpoczął współpracę z Niemieckim wywiadem za co po zakończeniu II Wojny dostał wyrok sześciu lat więzienia, jednak został ułaskawiony w 1948 roku. W 1949 zaciągnął się jako marynarz by ostatecznie uciec ze statku płynącego w 1950 roku przez Zatokę Meksykańską i o własnych siłach dopłynąć do Stanów Zjednoczonych, gdzie po trzech latach zostało przyznane mu obywatelstwo i zmienione nazwisko na Larry Thorne. W 1954 zaciągnął się do armii, gdzie szybko został dostrzeżony przez Siły Specjalne. W 1965 roku, Törni został przeniesiony jako doradca do Military Assistance Command, Vietnam – Studies and Observations Group (MACV–SOG), tajnej jednostki specjalnej koncentrującej się na niekonwencjonalnych działań wojennych na terenie Wietnamu. W dniu 18.10.1965 nadzorując przebieg tajnej operacji z pokładu śmigłowca doszło do katastrofy. Maszyna rozbija się w górzystym terenie, a wysyłani ratownicy nie byli w stanie zlokalizować miejsce katastrofy. Wkrótce po jego zaginięciu, Törni został awansowany do stopnia majora. Jego szczątki ostatecznie znaleziono w roku 1999 a formalnie zidentyfikowanie pod kątem DNA nastąpiło w 2003 roku. Dnia 26 czerwca 2003 roku został pochowany na Narodowym Cmentarzu w Arlington. 9. Far From The Fame Utwór „Far From the Fame” zadebiutował na festiwalu Masters of Rock w 2012 roku a potem został wydany jako singiel. Wydanie z „Heroes” różni się właściwie tylko na nowo nagraną perkusją. 10. Hearts Of Iron Ostatni utwór opowiada o próbie ucieczki niemieckich żołnierzy i cywili przed Armią Czerwoną. 12 Armia dowodzona przez Walthera Wencka była ostatnią nadzieją dla oblężonego Berlina, jednak została powstrzymana przez znaczne siły Radzieckie w okolicach Poczdamu. Dziewiąta Armia próbowała wyrwać się z kotła pod Halbe by dotrzeć na względnie bezpieczne pozycje zachodnie i połączyć się z Dwunastą Armią. Podjęto trzy próby, dwie z nich zakończone porażką. Dopiero za trzecim razem na zachód przebiło się kilka tysięcy żołnierzy i dołączyło do swych kolegów z 12 Armii. Wykorzystując zamieszanie jakie zapanowało w szeregach Armii Czerwonej po udanym przebiciu obie armie utworzyły korytarz dzięki któremu zarówno wyczerpani walką żołnierze jak i cywile dotarli do Łaby i poddali się zachodnim aliantom.
opis płyty - Cezar | |
